(วางเมาส์บนรูปภาพ เพื่อดูส่วนขยายภาพ)
วัดสว่างเหล่าอ้อย ต.เหล่าอ้อย อ.ร่องคำ จ.กาฬสินธุ์ บ้านเหล่าอ้อย เป็นอีกหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งมีความเป็นมาที่น่าสนใจ ที่กว่าจะมาเป็นหมู่บ้านเท่าที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ บรรพบุรุษของเรา ได้ต่อสู้ ฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ หลายอย่าง โดยเฉพาะภัยธรรมชาติ ซึ่งเป็นปัจจัย ที่สำคัญ และยิ่งใหญ่กว่าทุกอย่าง นอกจากนี้ยังมีโรคภัยไข้เจ็บที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่อย่างไรก็ตาม ประวัติความเป็นมาของหมู่บ้าน มีน้อยคนนักที่จะรู้จัก ประวัติต่อไปนี้เป็นประวัติพอสังเขปที่พอจะรวบรวมได้จากผู้รู้ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นหลังที่จะเข้ามาศึกษาและลูกหลานต่อไปเป็นอย่างมาก ชาวบ้านเหล่าอ้อย เป็นชนกลุ่มหนึ่งซึ่งได้อพยพมาจาก แถบลุ่มแม่น้ำโขง ที่อาศัยอยู่ในเขตจังหวัดอุบลราชธานี มาตั้งรกรากอยู่บ้านสองห้องเป็นครั้งแรก ชาวบ้านมีความสามัคคี สงบสุขมาโดยตลอด ต่อมาได้เกิดโรคระบาดอย่างร้ายแรง สัตว์เลี้ยง และผู้คนล้มป่วย และตายเป็นจำนวนมาก ไม่มียา ที่จะรักษาให้หายขาดได้ สมัยนั้นเรียกว่า “โรคห่า” ด้วยความกลัว และความไม่รู้ ชาวบ้านจึงได้รวมตัวกัน ปรึกษาหารือ และได้ตกลงที่จะอพยพไปตั้งถิ่นฐานที่ใหม่ เพื่อความปลอดภัยของสัตว์เลี้ยงและชาวบ้าน ทุกคนการอพยพได้มีขึ้นในตอนกลางคืน โดยมีเกวียนเป็นพาหนะ โดยไม่มีการบอกลาหรือสั่งเสียแต่อย่างใด เดินทางมุ่งไปในทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน จนมาถึงจุดบริเวณไร่อ้อยเก่าร้าง ผู้นำก็เห็นสมควรจะตั้งหมู่บ้าน จึงได้หยุดและก่อสร้างที่อยู่อาศัยแบบชั่วคราว คือทำเพิงหญ้า เป็นที่พักขึ้น ประมาณปี พ.ศ. 2454 บุคคลสำคัญในการก่อตั้งหมู่บ้าน คือ พ่อใหญ่นุ พ่อใหญ่สอน และพ่อใหญ่มุตตะราช ซึ่งเห็นว่าบริเวณดังกล่าว มีชัยภูมิที่เหมาะสมในการก่อตั้งหมู่บ้าน เพราะมีที่ทำกินที่อุดมสมบูรณ์ สะดวก ปลอดภัยต่อชาวบ้านและสัตว์เลี้ยง โดยเมื่อจัดตั้งหมู่บ้านเสร็จแล้วได้แต่งตั้งให้ หลวงศรี หรือ นายจำปา มาตสุด เป็นผู้ใหญ่บ้านคนแรก ต่อมาได้มีการต่อตั้งวัดประจำหมู่บ้าน เพื่อเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้านทุกคน โดยมีพระสิยา จากวัดบ้านสองห้อง ที่ได้อพยพมาด้วยในครั้งนี้เป็นสมภารวัด และมีการเปลี่ยนแปลงเจ้าอาวาสและผู้ใหญ่บ้านเรื่อยมา ปี พ.ศ. 2480 ในสมัยนั้นผู้ใหญ่บ้านคือ นายคำมี เยาวกร มีพระมหาประสงค์ ขันติโก เป็น เจ้าอาวาสวัด พร้อมด้วยมีพระภิกษุสงฆ์และสามเณร หลายรูปที่ได้เข้ามาจำพรรษาในวัด จึงได้มีการจัดตั้งสำนักเรียนขึ้นมา ต่อมาเจ้าอาวาสได้เข้าไปศึกษาที่กรุงเทพมหานคร สำเร็จแล้วได้นำความรู้กลับมาพัฒนาหมู่บ้านและวัด พร้อมกันนั้นได้อัญเชิญพระพุทธรูปสมัยลพบุรี ซึ่งเป็นโบราณวัตถุที่เก่าแก่ปละทรงค่าที่สุดในยุคนั้น มีหน้าตักประมาณ 120 ซ.ม. สูง 140 ซ.ม. มาประดิษฐาน ณ.วัด เพื่อเป็นพระประธาน และเป็นที่เคารพสักการะของชาวบ้านทุกคน วัดสว่างเหล่าอ้อย ต.เหล่าอ้อย อ.ร่องคำ จ.กาฬสินธุ์ ข้อมูลจาก : องค์การบริหารส่วนตำบลเหล่าอ้อย www.laooiigroup.com
04-07-2016 Views : 996
|
